"Ik wil gewoon prettig wonen. Iedereen toch?"

Die vrouw met het witte hondje. Zo noemen ze Marjan. Nou ja, meestal dan. “Soms zeggen ze ook minder aardige dingen”, vertelt ze lachend. Want Marjan houdt van een nette buurt en spreekt rommelmakers aan. “Uiteindelijk sta ik dan toch weer zelf blikjes te rapen.” 

Dushi blaft. “Mijn Surinaamse schoonmoeder heeft die naam bedacht. Ze woonde een tijdje op Curaçao en daar betekent het ‘schatje’.” En een schatje is het, met die pluizige vacht. Maar herrie maken, kan zij ook. Marjan zet haar koffie neer en loopt naar haar toe. “Straks gaan we weer naar buiten, nu even stil zijn.” Elke dag lopen ze 3 keer een rondje. “Dan rapen we gelijk rommel in de straat. Vooral de parkeerplaatsen en bosjes liggen vol met blikjes en peuken. Laatst vond ik zelfs een zak kattenbakkorrels. Van het balkon af naar beneden gegooid. Heftig!” 

Wonen in Holy-Zuid
Tot 1998 woonde ze in de straat hierachter, de Hoevenbuurt. “Na mijn scheiding zocht ik iets anders. Nee, de Eksterlaan stond niet bovenaan mijn lijstje. Maar omdat andere huurders deze woning niet wilden, kon ik het huren. 4 kamers met voor en achter vrij uitzicht. Een paradijsje! De buurt nam ik op de koop toe.” Hoe mooi het binnen was, buiten werd het steeds viezer. “Ik ging me steeds meer ergeren. Modder op de galerij, vuil in de lift, honderden peuken bij de deur. Dan is er maar 1 oplossing: zelf gaan opruimen.” 

Buurt beetje schoonhouden
“Mensen denken soms dat ik in dienst ben van Waterweg Wonen, haha. Omdat ik de flat dweil, schrob en afval raap. Maar ik wil gewoon prettig wonen. Iedereen toch? Weet je, soms schaam ik me zelfs. Er wonen hier veel mensen die in het weekend bezoek krijgen. Die wil ik niet in een vieze lift laten staan. Elke vrijdag maak ik ze daarom schoon. Sopje, lapje over de spiegels en klaar.” Nu Marjan wat ouder wordt, doet bewegen soms pijn. Ze is daarom blij dat steeds meer buren meehelpen. “Het liefst zou ik het werk met een groepje vrijwilligers doen. Dat we samen de flat en straat een beetje schoonhouden.” 

Verdrietig
Ook heeft ze een goed gevoel bij de wijkbeheerders. “Die zitten er bovenop. Net als ik bellen ook zij ook naar de gemeente als er weer eens kasten of banken naast de vuilcontainers staan. Die komen dat gewoon ophalen, hoor. Het is allemaal niet zo lastig. Nee, weet je wat pas moeilijk is? Het gedrag van mensen veranderen. Je afval van het balkon kiepen, vind ik niet normaal. Maar als ik er iets van zeg, krijg ik een grote mond. ‘Wie denk je wel dat je bent?’ Of kinderen die me racist noemen. Dat raakt mij. Na weer zo’n scheldpartij ben ik echt wel een paar dagen van streek.”